Hallo prachtige jij,

50 rondjes om de zon heb ik mogen maken en elke ronde heeft mij weten te verrassen. De afgelopen rondjes zijn wel heel speciaal geweest en hebben voor een flinke persoonlijke groei gezorgd. Daar ben ik dankbaar voor.

Hopelijk vindt je in mijn verhaal inspiratie en kracht. Ik wens je mooie rondjes om de zon vol met prachtige persoonlijke en spirituele groei.

Lieve groet, Sas

Naast mijn liefdevolle werk als spirituele psycholoog ben ik de vrouw van Marco en moeder van drie prachtige jonge vrouwen.

Dankzij mijn opleiding Arbeid- en Organisatiepsychologie aan Tilburg University heb ik mooie werkervaringen opgedaan. Ik heb over de wereld kunnen reizen en meegedacht over hoe innovaties het leven kunnen verbeteren van mensen (denk aan oplossingen voor mensen met dementie en hun mantelzorgers, oplossingen voor mensen met Psoriasis en óók heel belangrijk, aan stofzuigers die slim genoeg zijn om de eigenaar geheel te ontzorgen op dit gebied.

Carrièrepsycholoog was mijn eerste praktijk. Ik bood hulp bij werkgerelateerde problematiek. Al snel merkte ik dat de oorzaak dieper ligt dan het overzicht kwijtraken door teveel emails en een hoge werkdruk. Daarom ben ik mij gaan omscholen op het vlak van de Cognitieve Gedragspsychologie.

In 2015 kreeg ik het aanbod om in dienst te gaan bij een Arbodienstverlener en tegelijktertijd de opleiding tot Gezondheidszorgpsycholoog te gaan volgen. Een geweldige kans om mijn kennis en vaardigheden verder te ontwikkelen. In drie jaar durende post-doc heb ik mijn theoretisch certificaat behaald en veel cliënten mogen begeleiden in een moeilijke periode in hun leven; met mooie resultaten. Daar ben ik zeer dankbaar voor. 

In het voorjaar van 2018 kreeg ik letterlijk een hark voor mijn kop met als gevolg een flinke hersenschudding. Nu kan ik hierop terugkijken en ervaren dat dit een mooi geschenk van het Universum is geweest. Een harde knal om mij wakker te schudden en mijn grondvesten onder mij te laten trillen, zodat er uiteindelijk eind 2018 één duidelijke keuze overbleef. Mijn GZ-opleiding kon en wilde ik niet afronden. In de periode die volgde mocht ik mijn levensdoel hervinden. Het was een zware periode waarin ik zelf kon ervaren hoe een flinke dip voelt, hoe stoppen met een opleiding kan voelen als falen en opgeven, hoe je vervolgens kunt twijfelen aan je eigen capacititeiten en de wereld ineens niet meer zo mooi lijkt te stralen als voorheen. Daar zat ik op mijn bank, alleen. Wat hield mij op de been? Mijn tuin waarin ik heerlijk kan wroeten (de hark nu altijd goed opgeborgen). Mijn hond die onvoorwaardelijke liefde geeft en vrolijk helpt met graven. Mijn gezin dat mij steunt en elk in hun drukke bestaan de tijd neemt voor een knuffel en troostende woorden. En niet te vergeten mijn lieve vriendinnen die een luisterend oor bieden onder het genot van een heerlijke kop thee. 

In december kwam er plots de interesse in het spirituele.... Dat was een openbaring. Ik weet nog goed hoe ik bij de Bruna in Bergeijk, de tuinmagazines aan het bekijken was. Ineens werd mijn oog getrokken naar een blad daarboven, Paravisie. De aantrekkingskracht was enorm, mijn ratio was het er niet mee eens. Hoe kon ik nieuwsgierig zijn naar een magazine dat vol staat met nonsens? De strijd tussen ratio en mijn hart was ontketend. Na lang wikken en wegen heb ik het magazine uit het schap gepakt. Schaamte en angst overvielen me. Met het schaamrood op mijn wangen, alsof ik een pornoblaadje ging kopen, ben ik nar de counter gelopen. Bij de vraag of het een kadootje was, heb ik eerlijk gezegd dat het voor mijzelf was en daarmee de eerste grote stap gezet op een heel nieuw levenspad.

In januari 2019 heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben naar een zweethut gegaan.  Eerst samen een koepel van dekens op wilgentakken bouwen. Na flink doorwerken in de kou en regen mocht ik de ‘Baarmoeder van Moeder Aarde’ op handen en knieën binnen kruipen. Het was pikdonker. Mijn handen vonden mijn plaats op de koude natte aarde. De eerste ronde was aangenaam warm, als een hete sauna. De 2e ronde was het zo heet dat ik dacht dat mijn neushaartjes letterlijk zouden verbranden. Ik heb mijn lichaam in de koude natte aarde gewoeld om de hitte te weerstaan. In mijn hoofd herhaalde ik als mantra de introductiezin van de sjamaan "je lichaam kan alles aan, het is de geest die moeite heeft met de hitte'. De deur opende en er waaide wat koele lucht langs mijn gezicht; einde van ronde 2 én nog 2 te gaan. Nieuwe prachtig rood gloeiende knetterende hete stenen, zelfs van binnen, zweefden binnen. Duisternis met rode twinkelende sterren. De sjamaan vertelt dat de 3e ronde die van het Oosten is. Daar waar de adelaar dichtbij Vader Zon cirkeltjes weeft.  Oftewel de heetste ronde is begonnen. In mij ontstond een lichte paniek. Nog heter? Dat gaat me niet lukken! Er ontstaat een stoomgordijn door de waterval die uitmondt op de sterrenstenen. Alle mini-waterdruppeltjes die mijn lichaam bereiken voelen als vuurvlammetjes. Geen verkoelende mist, zoals in de ochtend over een weide. Nee, een brandende stoom zoals uit de kokende waterkoker komt. Als ik mijn hand daar per ongeluk boven houd trek ik hem reflexmatig weg. Mijn reptielenbrein wil deze gevaarlijke situatie zo spoedig mogelijk verlaten en dat mag dus niet. De vrouw naast mij geeft aan dat het te moeilijk wordt. De sjamaan vertelt dat juist nu het moment is om door te zetten en zo onverwerkt verdriet te ervaren en te doorleven. De vrouw roept mij om haar hand vast te houden. Ik pak haar hand vast en begin zachtjes te tappen, al ware het de bil van mijn baby die ik zachtjes tap bij het wiegen. Een koele stroom gaat door mijn lijf, alle hitte verdwijnt in mij en om mij heen tot ik na 4 rondes de zweethut verlaat samen met mijn buurvrouw.

Wat een kadootje van het Universum. Een periode van twijfel over mijn geschiktheid als therapeut was plots beëindigd. Een volmondig; JA, ik wil anderen bijstaan in moeilijke momenten in hun leven bleef over tot op de dag van vandaag.

Na de zweethut ben ik de opleiding gestart tot Sjamanistisch Practitioner bij Definest in Almere. Deze opleiding heb ik met Midzomer (21 juni 2019) afgerond. Tevens ben ik ademwerker geworden. Mijn roots uit Nederland, Suriname, de Caraïben, Afrika en Zweden heb ik vervolgens herontdekt. Sinds 2023 ben ik ingewijd als Heks. Wat een rijkdom! Mijn motto is "Het leven is een prachtige illusie waarbij alles mogelijk is, zo lang je je beseft dat jij de illusie dagelijks vormgeeft en daarmee alles kunt creëren wat je kunt bedenken. Positief en negatief”. Dit zie je in mijn werkwijze waarbij ik de Westerse Psychologie integreer met het Sjamanisme en eeuwenoude wijsheden van oude (inheemse) culturen terug.